Hoe NIET tegen kinderen te praten

Ik kwam een aardig artikel tegen in the NY times magazine. En hoewel het maar zijdelings mijn specialiteit bij coaching raakt vond ik het toch interessant genoeg om er eens even bij stil te blijven staan. Per slot van rekening hebben we bij Buro14 met Eliane (die gezins- en kindercoaching binnen Buro14 voor haar rekening neemt) een specialist aan boord.
Heel erg kort samengevat komt het artikel er op neer dat 85% (en soms zelfs 100%) van de ouders hun kinderen steeds vertellen hoe slim ze zijn. Dat doen ze vanuit de overtuiging dat daardoor het zelfvertrouwen van de kinderen toeneemt en het wellicht zelfs een selfulling prophecy wordt. En net zoals al is gebleken dat positief denken en alleen maar halfvolle glazen zien ook niet voor iedereen de juiste uitwerking heeft, blijkt ook dit vaak tegengesteld te werken aan wat algemeen gedacht wordt. Kinderen krijgen wel geloof in eigen kunnen maar willen ook hun ouders niet teleurstellen en beginnen niet eens meer aan klussen waar ze een inspanning voor moeten verrichten. Of denken dat het niet nodig is als je zo slim bent om je ergens voor in te spannen. Waar het volgens de onderzoekers om gaat is dat kinderen geprezen zouden moeten worden om de inspanningen die ze leveren. En als het dan een keertje niet het juiste resultaat oplevert heb je er weer veel van geleerd. Falen mag als je er maar van leert en als je maar je best hebt gedaan. Maar deze kinderen hebben alleen maar successen gekend en verwachten ook alleen maar successen. Ik weet het nog wel van vroeger. Als ze dan aan je vroegen of je hard gestudeerd had voor je proefwerk zei je dat je er niks aan had gedaan. Als het dan een slecht cijfer werd had je je in ieder geval alvast ingedekt en kon niemand denken dat je er eigenlijk niets van snapte of er te dom voor was.
We moeten er dus aan gaan werken om onze kinderen de harde werkelijkheid wat vaker te laten zien. En dat het helemaal geen schande is als je er hard voor moet werken om resultaten te halen. Maar ja, wie durft het die ouders te vertellen die hun oogappeltje wel heel hoog op het podium hebben staan.