top3 coaching

Hoe weet je nu welke coach bij jouw past?

Op mijn website heb ik beschreven waar ik naar heb gekeken bij het uitzoeken van mijn eigen coach. Klik hier om dat te lezen.

De supermarkt

Laatst was het weer zover. Met een gevoel van honger naar de supermarkt. In elk schap ligt wel iets dat ik lekker vind of waar ik zin in heb. En als ik dan bij de kassa in de rij sta en eens naar het volgeladen karretje kijk denk ik "oei, het is wel veel dat ik weer heb ingeladen. Maar ik heb zo'n honger dat komt wel goed". En eenmaal thuis na het eten krijg ik een spijtgevoel. Toch weer allemaal rommel het huis ingesleept dat ik helemaal niet nodig heb. Het heeft een hoop geld gekost, is slecht voor mijn gewicht en slecht voor mijn gezondheid. De volgende keer neem is weer een briefje mee waar precies op staat wat ik nodig heb. Vooral als ik honger heb is dat de enige manier.

De supermarkt is te vergelijken met het leven. Zonder briefje met wat je precies nodig hebt kom je thuis met allemaal rotzooi. Een opleiding hier, een workshop daar, een boek zus, een kennis zo. Zonder doel is het bijna onmogelijk de juiste ingrediënten mee te nemen uit de supermarkt en zo ook uit het leven. Goede en lekkere gerechten zijn met diverse ingrediënten te maken en je kunt je laten leiden door wat je tegenkomt, wat in de aanbieding is. Er zijn meerdere wegen naar Rome. Waar het om gaat is dat wel het gewenste gerecht gemaakt wordt.

Is het in jouw leven duidelijk welk gerecht je wilt klaarmaken. Of laat je je leiden door het toevallige hongergevoel dat regelmatig optreedt. Weet jij precies waar je heen wilt met je leven en wat je wilt bereiken. Met je gezondheid, met je gezin of sociale leven, met je carrière? En hoe heb je dat op je briefje opgeschreven? Hoe heb je dat verwoord? Daarover later meer.

professional speaking association

Sinds een jaartje ben ik lid van PSA holland , een club voor professionele sprekers. Vandaag was mede lid Tom van het Hek aan het woord. Hij had een leuke interactieve sessie voorbereid waarbij het feitelijk ging om het woordje professioneel. Is dat vooral omdat je er geld mee verdient? Of is het meer een attitude, een professionel instelling? Of heb je een bepaalde standaard hoog te houden en hoe hoog is die dan? En wie bepaalt dat? Zo is het thema op een interessante wijze vanuit een aantal gezichtpunten bekeken. Leuk gedaan en ik heb ook weer het een en ander opgestoken van de gebruikte technieken. Behlave leuk dus ook nog leerzaam.

Uiteindelijk is het een vraag die niet direct te beantwoorden is. Enerzijds heeft het mi te maken met de definitie van het woord. En professioneel kan in die betekenis ook gezien worden als betaald zoals in prof voetballer of prof wielrenner. Anderzijds heeft het ook wel te maken met kwaliteit en dan hoeft het dus helemaal niet betaald te zijn. Ook zie je meer en meer dat er van "professionals" verwacht wordt dat ze behalve goed in hun eigen expert gebied, het ook goed onder woorden kunnen brenegen. Wat ik wel een aardig voorbeeld van Tom vond was dat mensen van dokters meer en meer een professionele houding verwachten waarmee bedoeld wordt dat er professioneel gecommuniceerd wordt. Het is tegenwoordig bijna nog belangrijker dat ze goed communiceren dan dat ze goed opereren en voor dat laatste zijn ze eigenlijk opgeleid.

Hoe NIET tegen kinderen te praten

Ik kwam een aardig artikel tegen in the NY times magazine. En hoewel het maar zijdelings mijn specialiteit bij coaching raakt vond ik het toch interessant genoeg om er eens even bij stil te blijven staan. Per slot van rekening hebben we bij Buro14 met Eliane (die gezins- en kindercoaching binnen Buro14 voor haar rekening neemt) een specialist aan boord.
Heel erg kort samengevat komt het artikel er op neer dat 85% (en soms zelfs 100%) van de ouders hun kinderen steeds vertellen hoe slim ze zijn. Dat doen ze vanuit de overtuiging dat daardoor het zelfvertrouwen van de kinderen toeneemt en het wellicht zelfs een selfulling prophecy wordt. En net zoals al is gebleken dat positief denken en alleen maar halfvolle glazen zien ook niet voor iedereen de juiste uitwerking heeft, blijkt ook dit vaak tegengesteld te werken aan wat algemeen gedacht wordt. Kinderen krijgen wel geloof in eigen kunnen maar willen ook hun ouders niet teleurstellen en beginnen niet eens meer aan klussen waar ze een inspanning voor moeten verrichten. Of denken dat het niet nodig is als je zo slim bent om je ergens voor in te spannen. Waar het volgens de onderzoekers om gaat is dat kinderen geprezen zouden moeten worden om de inspanningen die ze leveren. En als het dan een keertje niet het juiste resultaat oplevert heb je er weer veel van geleerd. Falen mag als je er maar van leert en als je maar je best hebt gedaan. Maar deze kinderen hebben alleen maar successen gekend en verwachten ook alleen maar successen. Ik weet het nog wel van vroeger. Als ze dan aan je vroegen of je hard gestudeerd had voor je proefwerk zei je dat je er niks aan had gedaan. Als het dan een slecht cijfer werd had je je in ieder geval alvast ingedekt en kon niemand denken dat je er eigenlijk niets van snapte of er te dom voor was.
We moeten er dus aan gaan werken om onze kinderen de harde werkelijkheid wat vaker te laten zien. En dat het helemaal geen schande is als je er hard voor moet werken om resultaten te halen. Maar ja, wie durft het die ouders te vertellen die hun oogappeltje wel heel hoog op het podium hebben staan.

stropdas

Zit ik te wachten op mijn afspraak in een AC restaurant, realiseer ik me plotseling dat ik een stropdas om heb. En ik heb pas in de krant gelezen dat je daar de Mexicaanse griep van krijgt. Tja, heb ik weer. Wat een moeilijk probleem. Zal ik hem afdoen en die (on)zin uit de krant geloven. 't Ging eigenlijk over Fransen die hun stropdassen niet genoeg wassen en daardor eerder de Mexicaanse griep zouden kunnen krijgen. Ik hoop maar dat mijn afspraak snel komt anders ga ik nog mee doen aan die flauwekul.

het boek met de vijf ringen

Ik weet niet of iemand het boek kent (the book of five rings) maar anders is het hier te downloaden. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik er van moet denken. Aan de ene kant is het een geinig boek met regels voor strategieën, op een manier die me best wel aanspreekt. Het is op een strakke, Japanse samoerai manier uitgewerkt. Er is maar 1 weg en dat is DE weg (hoezo beetje blauw), het gaat om discipline, doorzettingsvermogen en een proces van continue leren. Aan de andere kant gaat het alleen maar om "het proces" en wordt de menskant vergeten, zoals in zoveel veranderingstrajecten die ik ben tegen gekomen. Tevens kan ik weinig met alle vechtscenes en manieren om tegenstanders een kopje kleineer te maken. Toch schijnt het in Japan een grote hit te zijn (geweest) tijdens de management studies en ook in Amerika is het een behoorlijke tijd populair geweest. Het zal allemaal wel metaforisch worden uitgelegd en dat is dan voor de trainers weer een dankbaar onderwerp om eens lekker mee te stoeien.
Ben benieuwd wat anderen er van vinden

Het levenswiel

Tijdens coaching sessies maak ik vaak gebruik van het levenswiel. Met dit instrument brengen de coachee en ik op gecontroleerde en procesmatige wijze een aantal grote groepen (rubrieken) in beeld die voor het leven van de coachee van belang zijn. Een voorbeeld van zo'n rubriek is "gezondheid" of "werk en carriere". Binnen zo'n rubriek brengen we dan concrete activiteiten onder. In de rubriek gezondheid past bijvoorbeeld gewicht, eten, sporten. Belangrijk is wel dat de activiteiten meetbaar gemaakt worden. Meestal gebruik ik daar SMART voor (specific, measurable, attractive, realistic en timeplan) omdat bijna iedereen daar wel van op de hoogte en mee vertrouwd is. Ik vind het overigens belangrijk om voor de A: attractive te nemen omdat doelen ook leuk en uitdagend moeten zijn willen ze gehaald kunnen worden.

Voor mezelf heb ik in de rubriek gezondheid oa staan dat ik voor juli 2010 een halve marathon gelopen wil hebben binnen 2 uur. Automatisch brengt dat een duidelijke planning met zich mee want je loopt uiteraard niet zomaar een halve marathon. En zeker als je geen 3*7 meer bent is het zaak om niet geblesseerd te raken en je niet over te belasten door te snel te veel te willen. Rustig opbouwen is het devies. Ondertussen heb ik er een klein jaartje triathlon training opzitten (nou, de achtste triathlon met 1 keer een deelname aan een olympische) en eigenlijk is dat erg lekker gegaan. Nu leg ik tijdelijk de focus op het lopen en dat gaat me steeds beter af. Na wat filmpjes over chi-running en de aanwijzingen van de looptrainers gaat het lopen steeds gemakkelijker en zelfs sneller. Afgelopen zondag heb ik de verkenning van het bridge-to-bridge parcours gelopen van de 10 mijl en dat ging prima. Niet eerder had ik 16 km achter elkaar gelopen en dat eigenlijk zonder neoemenswaardige problemen en zonder spierpijn de volgende dag. En gisteren heb ik de 12 km veldloop in Rozendaal gelopen over een behoorlijk geaccidenteerd terrein en ik was binnen in 1u12. Geen tijd die de krant haalt maar ik ben wel op de goede weg. Nou de echte bridge-to-bridge nog en dan in oktober de zevenheuvelenloop in NIjmegen. En misschien nog wat loopjes in oktober (maar het bridge seizoen gaat ook bijna weer beginnen).

"Iedere dag een beetje beter" is het devies en dat onderschrijf ik van harte.