TED

Afgelopen woensdagavond ben ik naar een TED bijeenkomst geweest. Nou had ik bewust nog nooit van TED gehoord. Toen ik het zag wist ik wel weer er ooit iets mee gedaan te hebben maar het heeft toen geen indruk gemaakt. Blijkbaar was ik er toendertijd nog niet aan toe.

In een zaaltje in Oosterbeek (het kleinste filmhuis van Nederland en een leuke zaal om ooit zelf nog eens een presentatie te gaan geven) werden 3 filmpjes van 18 minuten vertoond. Die filmpjes staan gratis op de TED website en zijn ook op youtube te vinden. Het zijn filmpjes van de grootste denkers van de wereld, mensen met een grote passie en/of mensen die een eigen kijk op iets hebben en daar een inspirerend verhaal over vertellen. En om dan samen met een groep mensen naar zo'n filmpje te kijken en later te bespreken was voor mij een inspirerende en leuke bezigheid.

Mocht je nog eens wat tijd over hebben dat is TED een leuke en nuttige manier om ideeen en inspiratie op te doen.

Een van de ingebrachte filmpjes was van een meneer (Benjamin Zander) die op passievolle wijze probeert klassieke muziek voor iedereen aantrekkelijk te maken. Hij gaat daarbij in op de zgn. impulses (hard een noot aanslaan) en er gelijk bij knikken met je hoofd. Het lijntje naar organisaties is eenvoudig te trekken. Al die pulses zijn te vergelijken met de targets, deadlines enz. waarbij die een doel op zich worden. De grote lijn, dat waar het uiteindelijk echt om gaat wordt dan wel eens vergeten. Targets zijn wel belangrijk, deadlines zijn wel belangrijk maar niet het doel. In veranderprojecten, waar ik zelf actief in ben, betrap ik me er ook wel eens op dat ik denk dat het sturen van mijlpaal naar mijlpaal er vanzelf voor zorgt dat het project goed verloopt. En hoewel dat technisch gesproken ook zo is wordt het toch een schokkerig en houterig geheel. Het is geen vloeiende melodie. En hoewel ik nog geen klassieke muziek liefhebber ben geworden is het filmpje me toch bij gebleven. Blijkbaar is er toch een gevoelige snaar geraakt.

Lars

Ik ben al jaren bezig met NLP en toch is Lars er veel verder mee dan ik. In 1995 heb ik ooit mijn eerste NLP boek gelezen en heb vrij snel daarna de stap genomen om mijn baan op te zeggen en voor me zelf te beginnen. Eigenlijk had ik het boek nog niet eens uit en ik ging er al mee aan de slag maar dat is een beetje het thema van mijn leven en een heel ander verhaal. Lars is pas een jaartje bezig.
Als NLP master weet ik uiteraard hoe belangrijk het is om vanuit positiviteit te denken. Het brein maakt geen onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid. Als je fantasie maar levendig genoeg is kun je je dingen inbeelden (visualiseren) die helemaal nooit gebeurd zijn en ze in je brein plaatsen alsof je het echt hebt meegemaakt. Dat versterkt dan weer je gevoel van vertrouwen en het zeker weten dat je iets kunt want je hebt het al eens eerder gedaan. De truc is natuurlijk hoe je het zo levendig in je hoofd krijgt dat je als het ware proeft en ruikt, hoort en ziet en voelt.
Lars is pas een jaartje bezig met NLP en nu al een meester in deze techniek. Sinds enige tijd is hij bezig met tennis en (uiteraard) verliest hij iedere partij. Laatst vroeg ik hem hoe de wedstrijd was gegaan. "Heel goed". Heel goed? vroeg ik. "Nou ja, het was in ieder geval heel spannend" zei hij na enig nadenken. Spannend? "Eh, ik heb geloof ik wel verloren". Verloren? "Oh ja, het was 6-0, 6-0".
In zijn hoofd zit dus een hele leuke partij waarbij hij razend goed heeft gespeeld en alleen na enig nadenken weet hij nog dat het helemaal niet zo was. En ondertussen is hij de eerste games aan het winnen. Die komt er wel die jongen. Lars is mijn zoontje van 10.